Klejnocki Jarosław
(1963), pisarz, poeta, eseista oraz krytyk literacki. Uczy w warszawskim liceum oraz wykłada na Uniwersytecie Warszawskim. Jest autorem powieści: Jak nie zostałem menelem (próba autobiografii antyintelektualnej) (2002), Przylądek pozerów: powieść antykryminalna (2005), Południk 21 (2008), tomów poetyckich: Oswajanie (1993), Miasto otwarte (1995), Okruchy (1997), W drodze do Delft: piętnaście portretów (1998), Krótka historia przeistoczeń (epigramaty) (1999), Mr. Hyde (1999), Reporterzy, fotograficy, zawiedzeni kochankowie (2002), Skarby dni ostatecznych. Psalmy, epigramaty, lamenty, litanie (2005), Victoria. Wiersze ostatnie (2009), esejów: Zagłada ogrodu (1996), Piołun i inne eseje chodnikowe (1999) oraz książek krytycznoliterackich: Chwilowe zawieszenie broni, O twórczości tzw. pokolenia bruLionu (1986–1996) (1996, wraz z Jerzym Sosnowskim), Bez utopii? Rzecz o poezji Adama Zagajewskiego (2002), Literatura w czasach zarazy (2006).