(1871–1936) – włoska powieściopisarka, nowelistka i etnografka. Urodzona w Nuoro w Sardynii, ukończyła tam cztery klasy szkoły powszechnej, uzupełniając następnie wykształcenie samodzielnymi lekturami. W 1900 roku wyszła za mąż za Palmira Madesaniego i przeprowadziła się z nim do Rzymu, co zapoczątkowało gwałtowny rozwój jej kariery literackiej. Jej najważniejsze utwory to: Elias Portolu (1900; przetłumaczony na język polski przez Jana Tyszowieckiego w 2007 roku), Cenere (1904; przełożony przez Wilhelminę Zyndram-Kościałkowską w 1906 pod tytułem Popiół), Canne al vento (1913; przekład Idy Ratinowowej pod tytułem Trzcina na wietrze z 1934 roku), Marianna Sirca (1915, nietłumaczona na język polski) czy Il paese del vento (1931, nietłumaczona na język polski). W 1926 roku otrzymała literacką Nagrodę Nobla „za poetyckie dzieła, w których z jaskrawą plastycznością opisuje życie swojej ojczystej wyspy, a także za głębię w podejściu do ludzkich problemów”. Zmarła w Rzymie na raka piersi