Karanović Vojislav
(1961), poeta i eseista serbski, ukończył studia na kierunku literatura jugosłowiańska i światowa na Uniwersytecie w Nowym Sadzie. Jego wiersze były publikowane także poza granicami Serbii. Otrzymał liczne wyróżnienia i nagrody literackie. Pracuje jako redaktor w Radiu i Telewizji Serbii (RTS). Mieszka w Belgradzie. Wydał tomy poetyckie: Tastatura (Klawiatura, 1986), Zapisnik sa buđenja (Zeszyt przebudzeń, 1989), Živa rešetka (Żywa krata, 1991), Strmi prizori (Strome widoki, 1994), Sin zemlje (Syn ziemi, 2000), Svetlost u naletu (Światłość w natarciu, 2003), Dah stvari (Dech rzeczy; wiersze wybrane, 2005), Naše nebo (Nasze niebo, 2007), Unutrašnji čovek (Człowiek wewnętrzny, 2011) oraz Poezija nastaje: izabrane pesme / Poetry Originating: selected poems (Powstawanie poezji; wydanie dwujęzyczne, 2014). Opublikował również zbiór esejów Oslobađanje anđela (Wyzwalanie anioła, 2013). W Polsce jego wiersze ukazały się w antologiach Wszystkie chwile są tu i nic być nie przestaje (w tłumaczeniu Grzegorza Łatuszyńskiego, 2007) oraz Serce i krew (2015), a także w prasie literackiej („Akcent”, „Nowa Okolica Poetów”, „Pobocza”, „Wyspa”, „eleWator”).