(1906–1989) prozaik, dramaturg i poeta irlandzki, autor słuchowisk, scenariuszy filmowych i telewizyjnych, laureat literackiej Nagrody Nobla w 1969 roku. Do 1947 tworzył w języku angielskim, później głównie francuskim. Dokonywał także agnielskich i francuskich przekładów swoich dzieł, oraz inscenizował swoje sztuki. Urodził się w Foxrock, południowym przedmieściu Dublina. Studiował romanistykę w Trinity College. W czasie studiów przebywał w Paryżu, gdzie poznał Jamesa Joyca i został jego sekretarzem. Spuścizna literacka starszego o 24 lata pisarza stała się, obok dzieł Franza Kafki, jednym ze źródeł inspiracji dla twórczości Becketta. On sam w 1937 roku osiadł na stałe we Francji, gdzie podczas II wojny światowej uczestniczył w ruchu oporu. Spośród bogatej i różnorodnej twórczości wymienić można między innymi powieści: Molloy (Molloy, 1951), Malone umiera (Malone meurt, 1951), Nienazywalne (L’Innomable, 1953); utwory dramatyczne: Czekając na Godota (En ettendant Godot, 1953), Końcówka (Fin de partie, 1957), Ostatnia taśma Kruppa (Krapp’s Last Tape, 1958), Szczęśliwe dni (Happy days, 1961), Kroki (Footfalls, 1976). W każdej z form artystycznych Beckett sięgał po nowe środki wyrazu, których użycie wraz z silnie zaznaczonym i sugestywnie za ich pomocą wyrażonym światopoglądem, uczyniły z Becketta jedną z najbardziej wpływowych postaci, w sztuce i myśli dwudziestego wieku. (W oprac. RHL)