Wydarzenia

„Zbiór studiów podzielonych na trzy części: szukanie kształtu, szukanie sensów, szukanie źródeł. Pierwsza część, tytułowa, poświęcona została problematyce edytorskiej – zadaniom edytorstwa naukowego we współczesnej nauce o literaturze, praktyce edytorskiej oraz interpunkcyjnym eksperymentom poetów czasów oświecenia. Część druga gromadzi studia interpretacyjne. Autor pisze o wierszach Ignacego Krasickiego, Adama Naruszewicza, Franciszka Dionizego Kniaźnina, o Sofijówce Stanisława Trembeckiego, prozie Stanisława Kostki Potockiego, o oświeceniowych inspiracjach jednego z wczesnych wierszy Adama Mickiewicza – a także o roli, jaką odegrał Stanisław August w kształtowaniu środowiska literackiego oświeceniowej Warszawy.
W wymienionych interpretacjach kryje się próba odnalezienia w literaturze oświeceniowej utworów ważnych nie tylko dla epoki, ale istotnych w czytelniczym doświadczeniu w ogóle. Krasicki jest tu autorem wiersza będącego kontynuacją wielkiej poezji metafizycznej XVII wieku, Naruszewicz – wierszy o czasie i zegarkach, bardziej przypominających rokokowe zabawy literackie niż klasycystyczne ody, Kniaźnin – przejmujących wierszy o lęku w obliczu nadchodzącej śmierci. Wielokrotnie w tych analizach powraca motyw ogrodu – pięknej i szczęśliwej przestrzeni kultury, wyłączonej z oddziaływania zła świata, uniwersum zamieszkałego przez poetów i ich czytelników.
Część ostatnia opisuje problemy związane ze sposobem obecności Biblii w poezji polskiego oświecenia. Autor zastanawia się nad fenomenem braku powszechnego oddziaływania tekstu biblijnego w jego autentycznej postaci w XVIII wieku i wiąże ten fakt z niechęcią poetów oświecenia do opisów dramatycznych sytuacji egzystencjalnych, z unikaniem języka mocnego, pełnego wyrazu, tak mocno zakorzenionego w tradycji biblijnej, wyraziście obecnej w literaturze poprzednich epok”.