(1872–1936), rosyjski poeta, prozaik, tłumacz, krytyk literacki i kompozytor. Jako pisarz debiutował w 1905 roku trzynastoma sonetami i poematem dramatycznym Istorija rycaria D’Alessio (Historia rycerza D’Alessio). Był podatny na wpływy ówczesnych ugrupowań awangardy poetyckiej: symbolizmu, akmeizmu, częściowo futuryzmu. W opublikowanym w 1910 roku studium O priekrasnoj jasnosti (O pięknej jasności), które było manifestem nowej szkoły poetyckiej zwanej klaryzmem, postulował hasło „przepięknej jasności”, a więc konsekwencji i logicznej motywacji w strukturze wiersza. Wydał m.in. zbiory wierszy Sieti (Sieci, 1908), Glinianyje gołubki (Gliniane gołąbki, 1914), cykle stylizowanych hymnów Aleksandrijskije piesni (Pieśni aleksandryjskie, 1921) i Foriel razbiwajet lod (Pstrąg rozbija lód, 1929), a także stylizowane powieści awanturnicze, m.in. Prikluczenija Aime Lebeueffe‘a (Przygody Aimé Lebeueffe‘a, 1907, wyd. pol. 1984). Ponadto pisał muzykę do sztuk teatralnych i własne operetki oraz przekładał, m.in. Apulejusza, G. Boccaccia, D’Annunzia, W. Szekspira. Polskie tłumaczenia jego poezji ukazały się w wyborach: Stu trzydziestu poetów (1957), Symboliści i akmeiści rosyjscy (1971) oraz w Antologii nowoczesnej poezji rosyjskiej (1971).