Karahasan Dževad
(1953), urodzony w Duvnie bośniacki prozaik, eseista, dramaturg i krytyk. W Sarajewie i Zagrzebiu studiował komparatystykę i teatrologię. Jego teksty zostały przetłumaczone na wiele języków i były wielokrotnie nagradzane (między innymi Nagrodą Herdera). W Polsce znany z twórczości eseistycznej ("Literatura na Świecie" 2005, nr 11-12 i Sarajewska sewdalinka, Pogranicze, 1995). Wykłada na Uniwersytecie w Sarajewie. Mieszka w Sarajewie i Grazu.
W literackiej i ustnej tradycji południowych Słowian istnieje kraina ciemności, tamni vilajet. To miejsce tajemnicze, wywierające niezatarte wrażenie na każdym, kto trafi tam podczas życiowej wędrówki. Według ludowego przekazu pewien car, doszedłszy ze swoim wojskiem na koniec świata, wkroczył w głąb krainy ciemności. Żeby móc wrócić, przed wejściem zostawił źrebięta ze swojego stada, a kobyłki poprowadził ze sobą. W środku, w mroku podróżni czuli pod nogami drobne kamienie. Nagle odezwał się głos: "Kto podniesie kamień, ten pożałuje, ale ten, który go nie podniesie, też żałować będzie". Niektórzy pomyśleli: "Nie wezmę, bo po co", a inni: "A wezmę choćby jeden. Co mi szkodzi." Kiedy wyszli z ciemności zobaczyli, że kamienie są drogocenne. Wtedy pluli sobie w brodę zarówno ci, co nie wzięli ani jednego, jak i ci, którzy nie zabrali ze sobą więcej kosztowności.
W Doniesieniach z krainy ciemności (Izvještaji iz tamnog vilajeta, 2007), książce prezentowanej we fragmentach w "Tekstualiach", Dževad Karahasan mierzy się z bośniackim kontekstem toposu mrocznego wilajetu.
